Czy akceptujesz swoje ciało? [wsparcie psychologa]

Nikt nie planuje ani nie spodziewa się tego, że pewnego dnia obudzi się bez włosów, z amputowaną piersią i blizną na ciele. Nikt nie spodziewa się, że choroba przewróci jego całe życie do góry nogami; jednak w sytuacji postawienia diagnozy potwierdzającej nowotwór piersi, to wszystko staje się rzeczywistością, a rak krok po kroku obnażając poczucie własnej wartości, weryfikuje sposób, w jaki kobieta postrzega siebie.

Rak piersi nie jest chorobą wstydliwą, to społeczeństwo ustawia chorego na straconej pozycji

Życie we współczesnym świecie uzależnione jest w dużym stopniu od mediów społecznościowych i telewizji, które często stają się zwierciadłem i kreatorem zachowań, stylu życia, a także wyglądu. Kult pięknego ciała i powielanie stereotypów sprawiły, że to właśnie piersi stały się głównym wyróżnikiem atrybutu kobiecości, a także symbolem atrakcyjności i macierzyństwa. Przez tak zakrzywiony obraz atrakcyjności, rak piersi często bywa traktowany jako realne zagrożenie utraty wizerunku „prawdziwej” kobiety.

W rzeczywistości zachorowanie na raka piersi wywołuje głębokie zmiany m.in. w obrazie siebie i w przeżywaniu swojej atrakcyjności, a także w całościowej koncepcji samej siebie. Już sam zabieg amputacji piersi jest na tyle silnym wstrząsem psychicznym, że wiele kobiet doświadczających raka piersi, zmaga się ze zjawiskiem „kompleksu połowy kobiety” (half women complex). Łącząc tak silne emocje z presją społeczeństwa i ogólnie panującymi stereotypami powstaje przeżycie tak silne, że może ono zagrozić ogólnie rozumianemu zdrowiu psychicznemu.

Nowotwór to nie tylko choroba ciała, ale również duszy

Rak piersi, jak i jego leczenie wiąże się m.in. z mastektomią, gwałtownym przytyciem lub utratą wagi, utratą włosów, ograniczeniem sprawności fizycznej, czy zmianami w aktywności seksualnej. Wśród najczęstszych skutków ubocznych leczenia podaje się również objawy dermatologiczne – skóra twarzy i ciała jest sucha, łuszczy się i jest odwodniona; wraz ze zmianami skórnymi, zachodzą także podpaznokciowe zmiany barwnikowe, onycholiza czy zaburzenia wzrostu paznokci.

Występujące przez cały okres leczenia, jak i po zakończeniu terapii zmiany powodują, że kobieta często ukrywa przed otoczeniem swoje dolegliwości i emocje. Najczęstszym powodem takiego zachowania jest właśnie lęk przed stygmatyzacją, wstyd oraz niechęć wzbudzania czyjegoś współczucia. Taka forma „ucieczki” od emocji i zamykanie się wsparcie bliskich mogą w efekcie powodować izolację, depresję, a co za tym idzie zmniejszać jakość życia oraz wpływać na efektywność leczenia. Dlatego w trakcie choroby onkologicznej ważne jest nie tylko leczenie ciała, ale również duszy poprzez zastosowanie odpowiednich form terapii wspierających tj. rozmowa z psychologiem, czy stosowanie dermokosmetyków, które mogą skutecznie złagodzić występujące skórne działania niepożądane.

Jesteś silna, odważna i piękna – jesteś sobą!

Rak piersi jest chorobą, która w dużym stopniu ingerując w stereotypowe atrybuty kobiecości, obniża samoocenę i postrzeganie jakości życia, dlatego kluczem do zaakceptowania zachodzących zmian jest odkrycie siebie na nowo, umiejętność zatrzymania się przy sobie i refleksji.

To właśnie momencie poddania się, zaczynamy traktować nasze ciało jako „nieproszonego gościa” – wzmaga się brak akceptacji ciała, kwestionowanie własnej seksualności i relacji intymnych, a także lęk przed odrzuceniem partnera lub partnerki. W takich chwilach słabości należy powiedzieć – CHCĘ ŻYĆ – dla siebie, dla innych… nie tylko po to, aby wyzdrowieć, ale przede wszystkim, by w pełni wykorzystać swój czas, by dbać o siebie i dążyć do samoakceptacji. W ten sposób zmienisz rolę kapitulującej pacjentki na rolę odważnej i silnej kobiety, która dzielnie stawia czoła chorobie. Od teraz stopniowo patrząc w lustro, przestaniesz widzieć w swoim odbiciu traumę wywołaną chorobą, a zaczniesz dostrzegać nowe możliwości, która pojawią się na horyzoncie.